Niet wederzijds
Soms is schrijven niet de liefde van mijn leven. Dan vind ik het ronduit een etter. Een lastpak. Een gemeen wezen. Dat lege, witte scherm voor mijn ogen. De knipperende cursor. De letters die smekend aan mijn vingers liggen: ‘Vorm van ons een zin!’ ‘Kom op nou, vervrouw jezelf, maak er es iets van!’ ‘Verspil je nu weer tijd?’ Dan tik ik een paar woorden.
Soms met mijn ogen dicht.
Deze creaties zijn zinnen die misschien wel poëtisch zijn in de juiste ogen. In de kritische ogen echter voer voor de geestelijke gezondheidszorg. Want hoewel schrijven liefde is, is de liefde niet altijd wederzijds. En speelt het een machtig spelletje van aantrekken en afstoten.
Vandaag lukt het ons niet lief te hebben. Het schrijven gaapt en zeurt over thrillers en liefdesverhalen en over niet te vergeten deadlines voor brochureteksten. Buiten schijnt de zon en strooit samen met de commerciële liefde roet in de intentie met hartjes en oneliners.
Ik klap de laptop dicht. Eerst maar es lunchen. Dat is ook liefde immers.
Leave a comment