Uit 't Copy van Clason

De stad

‘Fijne dag!’ Ik schrik door het onverwachte. In deze stad nemen passagiers afscheid van de buschauffeur. Hij steekt zijn hand even op. ‘Aju!’ De vrouw stapt uit en we rijden verder.

Kijkend uit het raam komen herinneringen op bezoek. De lange weg naar huis. Altijd naar boven. Hijgend fietsend, tot bovenaan de heuvel, dan een stuk naar beneden en weer staand op je pedalen de volgende helling beklimmen.

Deze stad kent dalen en pieken.

Het blijft er hier bijna hetzelfde uitzien, maar is stiekem al lang een andere plek geworden. Huizen kregen nieuwe bewoners. Bomen werden gekapt. Kroegen verdwenen. Toch zie ik nog steeds mezelf hier lopen en fietsen. Huilen, lachen en natuurlijk dansen. Ik kan de wanhoop oproepen van de mindere jaren. En de euforie voelen van momenten die ik nooit meer zal vergeten.

Ik wandelde zo-even door de straten in de binnenstad. Hoorde het accent dat nooit eigen werd en verwonderde me over de geuren die niet veranderden. Het voelde alsof ik ieder moment mijn oude ik tegen het lijf zou kunnen lopen.

Het bleef gelukkig bij oude gevoelens.

De bus stopt. Ik wens de man een mooie werkdag en steek de drukke straat over naar het bos. Hier is alles zoals toen. En voel ik me wonderbaarlijk hetzelfde.

De boerderij daar links in de verte is een blijvend schilderij dat me altijd verwelkomt. Gevolgd door het bushokje. De stille laantjes waar je bijna nooit iemand tegenkomt.

Dan het huis van mijn ouders.

Ik hoop dat ik er nog heel lang kan thuiskomen.