Uit 't Copy van Clason

Op geurige wijze

De geur is zo zwaar dat ik het gevoel heb dat ik het uit de lucht kan happen. Het is bedwelmend en heeft bijna een hallucinerend effect.

Musk gemixt met vanille. Denk ik. Of zijn het andere geurnoten die hier de boventoon voeren?

Waren het maar wat minder harde noten. Een vleugje van dit parfum is misschien nog te doen. Maar met de komst van de draagster is de ruimte volledig doordrenkt. Alsof ze jolig met verstuiver in haar hand iedereen in dit restaurant onderdompelt in de geur waar we, volgens mij, niet om vragen.

Ik panikeer een beetje. Nog even en we ruiken allemaal hetzelfde. Van de mensen aan de bar tot de rokers voor de schuifdeuren. Zelfs mijn salade geurt naar een parfumerie. Wat was dat ook alweer met geuren, herinneringen en Proust?

De geparfumeerde vrouw zit intussen tevreden aan tafel. Ruikt geen onraad. Is zich van geen kwaad bewust. Alles aan haar is groot. De sieraden, het blonde kapsel, de bloemen op haar kleding en haar luide stem. Ze past bij haar parfum. Het parfum bij haar.

Maar niet bij ons.

Nu ze bijna niet meer beweegt, lijkt de geurwolk te gaan liggen en smaakt het eten zoals het bedoeld is. Ik eet snel om een opleving voor te zijn.

En dan vertrekt ze. Dat doet ze met grote armgebaren, uitbundig dag roepend. Ze markeert opnieuw de plek op haar eigen geurige wijze. We zullen nog een tijdje weten dat ze er was.

Aan het eind van de avond ruik ik plots toch nog een zweempje. Heel licht. Ze weigert te vervliegen. En ineens begrijp ik haar. Want vergeten worden? Dat wil niemand.