Gruwelijk
De jongen staat stil. Zijn ogen volgen de route van de anderen. Ze roepen zijn naam nu, het duurt te lang vinden ze. Maar hij blijft staan en laat zich niet haasten. Hij bepaalt. Niet zij.
Ik bewonder de rust in hem en kan mijn ogen niet van hem afhouden. Aarzelend kun je het niet noemen. Voorzichtig? Behoedzaam? Opperste concentratie? Ik weet de juiste woorden niet om te beschrijven wat ik in hem zie.
Dan recht hij zijn rug, zet met één voet af en glijdt naar beneden. Hij danst op een plank met wielen. De subtiele bewegingen in zijn lijf besturen het skateboard. Hij walst. Rustig, loom, maar o zo prachtig.
Veel te snel naar mijn wens is hij weer terug op de beginplek. Een high five, een boks. Soepel stapt hij van het verlengstuk van zijn lijf af. Klapt het board omhoog en streelt met zijn vingers zacht over de bovenkant.
Hij praat wat, loopt met gebogen knieën, verend, sluipend. Dan fluit iemand naar hem. Zijn vingers laten het board los, zijn voeten zoeken een plek en daar danst hij, rolt hij, glijdt hij naar de overkant.
‘Gruwelijk’, zegt een jongen achter me. Het woord dat ik niet kon vinden. Ja. Dat is hij. Gruwelijk. En dat is meer dan goed, weet je. Ik wel.
Leave a comment