Uit 't Copy van Clason

De fotoversie

De foto. Of de herinnering. Ik twijfel. Wat is echt. Herinner ik me dit beeld omdat het ooit is vastgelegd in mijn geheugen. Of omdat het werd ontwikkeld in een lab. Weet ik daadwerkelijk nog dat mijn vader of moeder bij me hurkte, op het knopje drukte, waarna ik weer verder dartelde over het grasveld…

…want het was toch een warme dag, een zonnige dag. Ik weet nog hoe koel het gras onder mijn voeten voelde. Ik weet nog dat ik sinds de ramp met de wesp goed uitkeek voor laagvliegende exemplaren. Die sluier, zo fijn voelde dat niet. De haarspelden prikten in mijn hoofdhuid. En het tasje…loodzwaar. Vol met….

Nee, het is mijn fantasie, ik weet niets meer. De foto werd de herinnering. Gevangen in een oranje waas uit de jaren zeventig. Ik kijk naar het meisje dat ik ooit was. De toenmalige bruidegom is me onbekend. Als die er al was. Ze ziet er namelijk opstandig uit, mijn fotoversie, alsof een accessoire in de vorm van een zesjarig jongetje niet echt nodig was.

‘Jongens willen niet trouwen maar voetballen’, zegt de negenjarige als hij het beeld ziet. Hij schudt zijn hoofd om zoveel onbegrip. Hij heeft gelijk. Natuurlijk was er geen bruidegom te vinden op dat veld. Of in de straat. Wel voetballers, wannabe-piloten, -cowboys en -soldaten. Dus trouwde ik met mezelf. Of met de maan en de sterren. Met een knuffel? Mijn vader? Het zou allemaal kunnen, maar zeker weten doe ik het niet.

Want meer foto’s zijn er niet van dat moment. Niet uit een lab of in mijn hoofd.

Daarom is alles de waarheid. Hoe mooi is dat?