Verboden
Het asfalt biedt hem niet genoeg uitdaging, dus duikt hij met een vaart het zijpad in.
Het trekt aan hem. Dit moet hij. Wil hij. De wind in zijn haren, het geluid van brekende takken onder zijn wielen. Hij knijpt nu wat met zijn ogen, de zon door de takken laat het licht flakkeren. Aan en uit. Uit en aan. Harder fietst hij, hij vliegt bijna over de bospaden.
Een graad moeilijker moet het. Rechtsaf klimt hij de helling op. Met gemak haalt hij een mountainbiker in. Hij snapt dat niet, zo’n fiets. Zijn oude Gazelle kan deze paden ook prima aan. Hij voelt het zweet over zijn rug lopen. Bijna is hij op de heuvel. Geen tijd heeft hij om stil te staan. Het pad vol modder en bruine bladeren lonkt.
Hij buigt zich voorover…zijn grijze krullen dansen door de wind. Hij houdt zijn stuur recht. Geen onverwachte bewegingen maken nu, vallen wil hij niet. Daar is het hem niet om te doen. Sneller…steeds sneller raast hij op zijn herenfiets naar beneden. Hij kan de lach op zijn gezicht niet tegenhouden. Een groep wandelaars springt aan de kant. Wegwezen moeten ze. Hij komt eraan.
Ook mij passeert hij. Ik zie een stralende lach op zijn gezicht. Ik zie klein geluk dat heel groots voelt. Iets later kom ik een paaltje tegen waarop staat dat fietsen hier verboden is. Ik ben blij dat hij daar maling aan had. En ik hoop dat hij nog een rondje doet.
Leave a comment