Onverwoestbaar houdbaar
Beperkt houdbaar. Ik lees het op het etiket. Een van tevoren aangegeven grens. Er is een moment waarop je zegt: tot hier en niet verder, anders word je er ziek van of het werkt niet meer. Niet meer eten, niet meer drinken, niet meer smeren. Van jam tot zonnebrandolie. Je bent gewaarschuwd. Consumeren op eigen risico.
Terwijl ik het pak behorende bij het etiket op de band zet, realiseer ik me: we zijn het zelf ook nog eens. Er komt een dag dat je lijf zegt: afijn, dit was het wel. Een moment om even bij stil te staan. Beperkt houdbaar is een ingebouwde zekerheid. Je weet van tevoren dat iets eindig is. Op de hoogte ben je. Wat zeur je dan? En wat als zelfs liefde, schoonheid, inlevingsvermogen of geduld niet oneindig goed blijven… of wacht.. merken we dat niet dagelijks om ons heen? Wat als…
De man achter me in de rij rijdt tegen mijn hakken met zijn karretje. Niet heel hard, maar ik schrik wakker uit deze idiote stroom aan gedachtes. Hij knikt wat verontschuldigend naar de kassa. Ik ben inderdaad aan de beurt, reken af, stop de spullen in de plastic zak en loop naar de fiets. Deze tas is hier nog heel wat jaren. Onverwoestbaar, met plastic soep als bewijs. Kon ik maar wat dingen en mensen erin stoppen. En heel lang bij me houden.
Leave a comment