Twijfel
Hun onrust is aanstekelijk. De grootste van de twee jongens staat voor de derde keer op en kijkt het gangpad door. Zijn ogen schieten van links naar rechts. Zijn handen spelen met zijn mobiel. Zodra hij weer zit, staat de kleinste op. Dezelfde handelingen. Nu zitten ze weer. Ik zie hun haren nog net boven de bank uitsteken.
Een meisje, wulps, veel lippenstift, korte rok, heupwiegt voorbij – meegeholpen door het schommelen van de trein. Ze zeggen iets tegen haar, ze doet alsof ze moet geeuwen en loopt door. “Losers..”, mompelt ze als ze mij passeert.
Die losers staan nu bij de uitgang, hun bestemming is nabij.
“Deze kant”, sist de lange tegen de korte. “Echt niet…deze hoor…” Ze staan ieder aan een eigen kant van het gangpad. Wachtend op wie gelijk heeft. De trein rijdt traag het station binnen en vrijwel meteen is het duidelijk dat de kleinste van de twee de juiste kant koos. Zijn deuren bieden toegang tot het perron.
Triomfantelijk kijkt hij de lange jongen aan. Maar deze negeert hem volledig en zegt: “Daar moeten we heen, daar is het centrum.” Wederom twijfel. “Weet je ‘t zeker? Ik denk die kant…”, de kleinste wijst in tegengestelde richting.
De spanning is voelbaar.
Dan draait de lange jongen zich om naar mij. “Mevrouw, weet u waar het centrum is?” “Die kant”, bevestig ik de keuze van de ander. De kleine jongen lacht breeduit naar me. De langste ziet eruit of hij me het perron op wil duwen.
De deuren gaan open en ze springen met soepele bewegingen uit de trein. “Die kant is de de juiste uitgang”, bromt de grootste. De kleinste kijkt me snel aan. Ik schud van nee.
Hij grijnst, versnelt zijn pas, pakt de mouw van de andere jongen en net voor ik de roltrap neem hoor ik hem zeggen: “Ik weet zeker dat je mis bent, daar durf ik om te wedden, 10 euro….deal?”
Leave a comment