Uit 't Copy van Clason

Ingehaald

Het is windstil. Met muziek op mijn oren fiets ik langs het water, rem af voor overstekende ganzen, en zie in de verte een bootje dobberen.

Ineens word ik ingehaald, twee mannen. Ze zijn begin 70, bruin van de zon en behoorlijk pezig. Ze praten en lachen. Wijzen naar het bootje en trappen rustig door.

Hun snelheid is verbluffend, ik zet een tandje bij en probeer ze bij te benen. Letterlijk. Maar de afstand tussen ons wordt steeds groter.

Dan pakt een van de mannen de arm van de ander, terwijl ze fietsen. Hun lach weerklinkt. Kalm halen ze een zwetende wielrenner in.

Ik weet het nu zeker: dit doen ze elke dag. Samen. Rondje water, weer of geen weer. Wielrenners inhalen, luid lachend.

De wielrenner stapt af. Hij kijkt naar zijn fiets. Hij heeft geen oude Gazelle, zoals de mannen, zie ik als ik langs hem fiets. En dat is het natuurlijk. Op een oude fiets moet je het leren. Dan word je nooit ingehaald.

In de verte zie ik nog net twee stipjes. Die zijn nergens bang voor, zelfs niet voor de tijd.