Pratende voeten
Au. Een voet. In mijn rug.
Ik voel het door de passagiersstoel heen. Rechts weilanden. Links open water. En ik ben terug in januari 2007. Deze voeten bewogen toen in mijn buik. Soms zachtjes. Of ongemeen goed geplaatst. Alsof hij zeggen wilde: “Hier ben ik. Niet vergeten.”
Ik reik achter de stoel waar ik nu op zit en pak zijn voet. Hij krult zijn tenen, en past in mijn hand. Zijn andere voet schopt nogmaals in mijn rug.
Ik lach. Want zijn voet door de stoel is maar een maffe associatie met die negen maanden, al die jaren terug.
“Waarom lach je mam?” zegt hij.
“Omdat je kunt praten”, zeg ik.
En zo rijden we verder. Net als 8 jaar terug.
Leave a comment