Keurig
Ik houd me in. Zo enorm. Mijn armen krampachtig langs mijn zij. Mijn voeten naast elkaar. Stil sta ik daar. Keurig, is het woord dat in me opkomt.
Om me heen lijkt iedereen daar overigens geen moeite mee te hebben. Met keurig zijn en doen.
Voor me staan wat vrouwen. Hun telefoons houden ze voor zich, filmen hun kinderen. Naast me kijken mannen met hun handen in hun zakken naar de kinderen die zo enthousiast dansen. De muziek wordt luider.
Het liefste zou ik de vrouwen aan de kant duwen. Ze zouden ‘Heee’ roepen, hun telefoons zouden door de lucht vliegen… dan zouden ze me zien rennen naar het podium. Ze zouden zien dat ik me tussen die twee jongetjes op links wurm. En dan zou ik meedoen. Mooi wel.
Maar doe ik dus niet.
Want ik sta verstild keurig te zijn. Hoewel… de bas voel ik in mijn buik. Het ritme laat mijn lijf zachtjes bewegen. ‘Aan de kant!’ schreeuwt het in mijn hoofd. Ik moet lachen, hardop. De vrouwen kijken om, iets verbaasd. Ik houd mijn gezicht in de plooi, knik naar ze en kijk serieus naar de dansende kinderen. Uitgelaten en blij. Van binnen dan.
Leave a comment