Hardop
“Pardon?”
De man kijkt me vragend aan. Een bosje bloemen in zijn hand, fietssleutel bijna in zijn slot stekend.
“Oh”, mompel ik, ineens zijn ‘Pardon’ begrijpend, “ik dacht dat ik het in mijn hoofd zei. Maar blijkbaar was het hardop.”
De man twijfelt, zie ik. Hij pakt zijn fiets uit het rek.
“Ik dacht echt dat je het tegen mij had”, zegt hij.
“Nee, sorry…” Ik moet me eigenlijk haasten, school is bijna uit.
De man lacht een klaterende lach. “Je scheldt mij níet uit en zegt daar sorry voor?”
Nu moet ik ook lachen. “Nee…ja…nou ja… je begrijpt ’t wel…”
Hij schudt zijn hoofd. Gaat op het zadel zitten. “Hij zal het wel verdiend hebben”, zegt hij, steekt zijn bosje bloemen naar me op, en fietst weg.
“Eigenlijk niet”, zeg ik tegen zijn wegfietsende rug en ren de trap af naar het schoolplein. Nog net op tijd.
Leave a comment