Open ogen
Hij staat links. Zijn ogen gesloten. Als enige van de hele groep. Zijn armen zijn langer dan de stof van zijn mouwen. Als hij deze armen omhoog doet, want dat doet de rest ook, zie ik zelfs een blote buik en zijn navel. Zijn broek is ook niet meer op maat, sokken, een stukje been en dan de zoom.
Terwijl de rest de ogen open heeft en naar familie zwaait in het publiek, houdt deze jongen nog steeds zijn ogen gesloten. Is het concentratie? Vindt hij het misschien eng op het podium? De muziek wordt uitbundiger, handen gaan in de zij, heupen worden van links naar rechts bewogen. Kerstmis is een swingend feest.
Ze buigen. Ook hij, waarna hij zijn ogen enigszins verdwaasd opent. Zijn blik dwaalt even door de zaal en dan ziet hij haar, zijn moeder. Denk ik. Ik kijk naar haar terwijl ze lacht naar de jongen die zo in zijn rol zat. Met blosjes op zijn wangen loopt hij terug naar zijn plek tussen de andere kinderen.
Nu heeft zij haar ogen gesloten. Daar moet ik om glimlachen. Tot ik zie dat ze niet gesloten zijn, maar dat ze naar haar smartphone kijkt, liggend op haar schoot.
Ik voel de rand van mijn eigen telefoon in mijn jaszak. Die laat ik snel los, want ik besluit dat ik zonder foto maken, tweet versturen of FB-status ga kijken naar mijn zesjarige met te korte broek en te weinig mouw.
Omdat mijn ogen even geopend werden. Net op tijd.
Leave a comment