Uit 't Copy van Clason

Dat leven

“Je leeft nog steeds”, staat er in de Imessage.

Ik lach hardop. De hartjes dartelen om het bericht. De smileys knipperen.

Ik loop naar beneden en strijk de blonde haren uit haar gezicht. Ze kijkt verstoord op.

“Wat”, mompelt ze.

“Waarom: Je leeft nog steeds?” vraag ik haar.

Ze haalt haar schouders op. Ik zie dat ze even nadenkt.

“Nou,’ zegt ze, “het is toch ook zo. Je leeft toch nog? Gisteren stuurde ik je een berichtje met ‘Leef je nog’, toen zei je ja, en nu vertel ik je gewoon even dat je nog steeds leeft.”

Ze klikt een ander bericht weg, schuift de stoel naar achteren en doet met een demonstratief gebaar haar haar weer in haar gezicht.

“Ik ga voetballen”, zegt ze, me achterlatend aan de keukentafel.

Het is stil in huis en ik kijk nog een keer naar haar bericht: ‘Je leeft nog steeds’.

Soms zegt ze onbedoeld precies dat wat ik moet horen.

Morgen ben ik er nog steeds. Samen met dat leven.