Liefdesdans
Voorzichtig pakte hij het tussen duim en wijsvinger en hield het omhoog.
Ik keek.
Het was de discussies waard. Meer dan. Ik had mijn valse wijvenstreken in de strijd gegooid voor wat extra ruimte. Hij had zijn pittig testosterondansje laten smeken voor een groter beeld.
En kijk nu eens. Samensmelting.
“Ik voel vlinders”, zei hij. Ik kon alleen maar knikken. Ja, dit was liefde op zijn best.
En vandaag bedacht ik me dat ik dat dit bijna niet meer voorkomt. Het ultieme gevoel als je samen weet: dit is wat de opdrachtgever bedoelt. Het vangen van de boodschap.
Hij in beeld. Ik in woord.
Want ik zie hem niet vaak meer. Of haar. De vormgever en ik zitten nauwelijks meer aan dezelfde tafel. We krijgen veelal aparte briefings. Ieder voor zich. Maar toch ergens samen. Dat werkt gelukkig ook prima, maar net dat beetje extra? Dat mist het eindproduct wel.
Dus pleit ik vanaf vandaag voor de liefdesdans tussen art director en copywriter.
Het liefste vandaag nog.
Leave a comment