Dat soort dingen
Ze zit op een plek die ogenschijnlijk niet bij haar past. Omringd door gewichten. Door apparaten. Door mensen in sportkleding. Ze draagt een lange jurk, een grote sjaal om haar schouders, en deels over aan haren.
Het is zo’n afwijkend beeld, deze vrouw zittend op een stoel in de fitnesszaal, dat meer mensen wat bedeesd langs haar lopen. Ze begroet iedereen met een grote glimlach.
Als ik vlak bij haar ben, spreekt ze me aan. Ik kan haar taal niet verstaan, maar haar zoon sport naast haar. Ze is gisteren aangekomen uit Iran, vertelt hij. Ze blijft een paar weken, maar ze vond het fijn om even mee te gaan. Hij glimlacht, als je goed kijkt zie je geen zestiger maar een trotse, kleine jongen.
Zijn moeder lacht naar me, een gouden tand in het midden, Ze wijst in het rond, haar gezicht spreekt boekdelen, deze omgeving is in haar ogen dolkomisch.
Haar zoon sport verder, nog even en dan kan hij op taartjes trakteren. Die eet ze zo graag. Hij wil haar in de watten leggen, zegt hij. Want hij weet nooit of hij haar misschien wel voor het laatst bij zich heeft. Je kunt immers zomaar te laat zijn voor een afscheid, zoals met zijn vader.
Dat soort dingen gebeuren als je vluchten moet, legt hij me uit. En ook een beetje aan zichzelf.
Zijn moeder staart achter ons naar een overijverige sporter. Ze schudt haar hoofd en staat op. Ze geeft haar zoon een liefkozende aai, mij een lach, en wandelt de zaal uit.
Ik ben benieuwd welk taartje ze zal kiezen.
Leave a comment