Uit 't Copy van Clason

Hoofdzaken

“Er gebeurt zoveel”, zucht ze, haar handen rusten in haar schoot. De zon schijnt door het raam naar binnen. Een raam vol handafdrukken en vette vingertjes.

“Heb jij nog ruimte in je hoofd?” vraagt ze na een korte stilte.

Ik weet het niet. Haal mijn schouders op. Schud eerst nee, knik dan toch maar ja. En haal weer mijn schouders op.

“Zie”, zegt ze. “Dat bedoel ik. Jij weet ’t ook niet meer of je nog wel ruimte hebt…. Moet je nagaan.”

Dan pakt ze mijn handen vast en ik kijk in haar donkere ogen.

“Maar je moét ruimte in je hoofd hebben, anders gebeurt er veel te veel. Beloof je me dat! Maak ruimte!”

De deur gaat open en ze mag naar binnen.

De man tegenover me glimlacht. “Kierewiet”, zegt hij. “Volledig de weg kwijt dat mens, ruimte in je hoofd, nou, nou…” Hij lacht voluit en leest weer in zijn tijdschrift.

Ik besluit zijn opmerking gelijk te wissen.

Ruimte in mijn hoofd. Het klinkt als het beste advies ooit.