Lekker hè
Er zit iemand tegen de voordeur.
Ik kijk nog eens goed. Ja, er zit iemand op de grond, aan de andere kant van mijn voordeur.
Het is een kind, denk ik.
Niets beweegt. De schaduw van het kind niet. Ik ook niet.
Dan een zacht gezang. De contouren achter de voordeur deinen wat mee met het liedje. Zal ik door de brievenbus kijken wie het is? Of zal het kind, een meisje zo te horen, dan schrikken?
Ze zingt luider en ik herken ineens haar stem.
Het is er een van de vierjarige tweeling van hierachter. Ze zingt nu uit volle borst.
Ik open voorzichtig zodat ze niet met de deur in huis zal vallen.
‘Je bent thuis!’ roept ze verrast. Ze schuift met haar billen naar rechts. Voor haar liggen blote barbiepoppen en een borstel. Een van de poppen wordt gekamd.
‘Weet je mama dat je hier bent?’ vraag ik. Ze kijkt me misprijzend aan. ‘Mama is werken. Ik mag best zelf dingen doen.’ Ik knik en kijk of ik verderop in de straat haar zusje zie. ‘Ik ben alleen’, beantwoordt ze mijn niet gestelde vraag en knikt tevreden naar haar poppen. ‘Ze moeten nette haren.’
Ik zak naast haar op de drempel. Het is er aangenaam zomers in de namiddagzon.
‘Lekker hè’, zegt ze met Amsterdamse tongval. ‘Lekker hè, hier in het sonnetje.’
‘Superlekker’ beaam ik. Ze knikt nogmaals tevreden en roskamt verder.
‘Sooo lekker.’
Leave a comment