Vier weken
‘Ik heb nog vier weken’, zegt de vrouw. Ze trekt handschoentjes aan, ze zijn mintgroen, net zoals haar sportlegging. ‘Vier weken. Ik heb alles onder controle hoor.’ Ze strekt haar armen voor zich uit en vlecht haar vingers ineen. De vrouw die bij haar staat knikt wat, mompelt en neemt een slok uit haar bidon.
‘Vier weken zijn zo om’, gaat de vrouw met de handschoentjes verder. ‘Ik kijk er echt enorm naar uit. Ze komen allemaal over hè, uit het buitenland zelfs.’
‘Ja, vier weken zijn zo om, maar een uurtje sporten met jou niet, kom Anja, ik wil straks nog naar de markt!’ zegt de vrouw die tot nu toe nog stil was. Anja zucht en begint de gewichten omhoog te duwen. ‘Ik ben echt blij dat ze allemaal komen’, steunt ze, ‘zelfs Davey komt!’ Haar sportgenoot glimlacht. ‘Zelfs Davey?’ vraagt ze terwijl ze wat aan haar shirt frunnikt. Anja’s rode gezicht knikt. ‘Eileen, jij bent’, hijgt ze. Ze staat op en trekt haar shirt over haar billen. Eileen gaat zitten, verhoogt het gewicht en telt hardop haar vorderingen.
Anja kijkt niet naar haar maar naar zichzelf in de spiegel. ‘Denk je dat het mogelijk is, in vier weken?’ Ze tilt haar arm op, met haar andere hand grijpt ze in haar bovenarm. ‘Ik weet het niet An’, zegt Eileen, ze veegt het zweet van haar gezicht en buigt wat voorover. ‘Wat draag je dan? Als moeder van de bruidegom?’ Anja kijkt nog steeds naar zichzelf in de spiegel. ‘Een jurk met blote armen.’ Ze zwijgen even.
‘Vier weken hè?’
‘Ja.’
‘Dat is niet veel…’
‘Nee..’
‘Of je koopt een jurk mét mouwtjes…’
Anja kijkt Eileen heel even verbaasd aan maar dan klinkt haar lach boven de pompende muziek uit.
‘Goed’, zegt ze, ‘dan ben ik wel klaar voor vandaag.’ Ze trekt haar handschoentjes uit. Eileen staat op en rekt en strekt zich even van links naar rechts.
‘Vier weken is gewoon te weinig, An’, zegt ze. Anja knikt. ‘Gelukkig wel.’
Leave a comment