Voor haar en haar en mezelf
Ze vocht als een tijger. Als een leeuw. Ze streed. Ze ging door het vuur. Ze verzette zich met vrouw en macht. Ze liet zich er niet onder krijgen. Ze accepteerde niet, ze ging ertegenin. Ze ijverde, ze kampte. Ze worstelde. Wedijverde.
En toen was het genoeg.
Ze zette niet door. Ze verzette zich niet. Ze ging liggen, ze rolde zich op. Ze dacht: Goed. Dan is het maar zo.
Confetti viel, want de zon brak door. Ze ademde diep in en besefte dat ze won.
Van het moeten. Van het vechten.
En dat allemaal in de laatste minuut.
Net op tijd.
Leave a comment