De reünie
De geur bij aankomst is onmiskenbaar. Zuur. Verschraald. Muf en toch vertrouwd. Sommige mensen zijn nooit weggeweest. Ik zie ze nog vaak. Anderen leefden elders hun leven.
En hoewel ik daar ben waar ik ooit was, ben ik er nu pas echt. Twintig jaar later voel ik me zoals ik me toen had willen voelen.
Dus praat ik met oude gezichten met bekende ogen. Open en eerlijk. Want we zijn soms gehavend, vaak getekend en zeker moegestreden van het moeten zijn.
Bij het toilet passeer ik een meisje en ineens zie ik mezelf door haar ogen: een veertiger, op veel te hoge hakken, in een studentenkroeg. Een vrouw uit een andere eeuw op bezoek bij vroeger.
Ik loop terug. Het meisje kijkt me vragend aan. Ik glimlach en ze glimlacht terug. Dan werk ik mijn lipstick bij. Net zolang tot het meisje verdwenen is.
Leave a comment