Uit 't Copy van Clason

Voor altijd

We zitten in de auto en staan stil onder de bomen. Ik ben misselijk en heb honger tegelijk.

“Zullen we wegrijden”, fluistert hij. Ik moet lachen. “Niks ervan. Je komt er nu niet meer onderuit. Je bent zo de pineut.” Hij pakt mijn hand en geeft er een kus op.

We zwijgen en wachten. Een man laat zijn hondje uit. Hij blijft even staan en steekt zijn duim naar ons op. Gelaten knikken we naar hem. De minuten duren uren.

Eindelijk. Het sein. Langzaam rijden we naar het grote witte huis midden in het park.  Iemand opent de deur en ik stap uit de auto. Hij stapt ook uit en we lopen samen de trap op.

Hij in pak. Ik in de mooiste jurk die ik ooit droeg.

Hij lacht naar me en zegt zachtjes: “Nu! Rennen!” Als antwoord steek ik mijn tong naar hem uit.

Omdat hij zó de pineut is. En omdat ik het leuk vind om zo voor altijd op de foto te staan.  Al 11 jaar lang.