Zo…vroeger
‘Mam, je hebt het steeds over vroeger.’ Ze zegt het terloops. Vlak voor ik haar een kus geef en ze naar school gaat. ‘Vroeger?’ vraag ik nog. Haar broertje geeft antwoord: ‘Ja, over toen we klein waren. Zoveel vroeger.’
Ook hij gaat dingen doen.
Ik zit alleen aan de keukentafel. Tegenover me kijkt mijn driejarige ik me aan. De foto heb ik zelf tussen de koffiemokken geklemd, omdat het beeld zo zorgeloos is. Zo onwetend. Zo…tja.. zo vroeger.
‘Kijk af en toe naar hoe je de wereld en het leven ook kunt zien. Een kinderfoto toont je dat bijvoorbeeld’, zei iemand me met verstand van zaken. Het zou kunnen dat ik haar foutief citeer.
Dit lijkt me een moment om even te kijken, dus staar ik naar mezelf. Naar het meisje dat ik ooit was.
En jawel, ineens begrijp ik het. Ik voel een legenestsyndroom zonder dat iemand het bosje takken verliet.
Vroeger heeft er geen bal mee te maken. Toekomst des te meer.
Tevreden drink ik mijn koffie. Een merel zet een vrolijk wijsje in.
Theatraler kan bijna niet.
Leave a comment