Zij
Ooit paste ze in mijn lijf. Nu torent ze almaar meer boven me uit. Ze draagt feloranje kicksen onder een blauw tenue en staat in de stromende regen. Nee, ze hoeft niet onder de paraplu. Ze lacht er lief bij.
Haar teamgenoten, allemaal met te veel armen en benen zoals dat hoort bij meisjes van bijna 15, kijken elkaar strijdlustig aan. Ze gaan winnen. Dat voelen ze. Ondanks de regen? Welnee, dankzij! Ze zijn daar hartstikke goed in, in watervoetballen.
Hun lange haren dragen druppels aan de uiteinden.
Na de aftrap kijk ik naar haar. Zij die ooit opgerold in mijn buik woonde. Ze rent, draait, springt, kopt en schopt. De laatste maanden dat ik haar droeg, deed ze dat ook. Ik kreeg er zelfs gekneusde ribben van.
Wat is ze mooi. In alles.
Zijn dit hormonen die de tranen omhoog duwen? Deze jaren worden ook wel mijn tweede pubertijd genoemd… Of zou het dan eindelijk zo zijn. Dat tijd inderdaad alle wonden heelt. Dat ongeloof verandert in geloven in?
De regen glijdt van de paraplu af. Steeds sneller volgen de druppels elkaar op. Ik sta nu in een cocon van regen. Met zonlicht in mijn hoofd.
Dat kan zomaar. Op een zaterdagmiddag.
Leave a comment