Los
De Bougainvillea laat haar bloemen grootmoedig los. Ze dwarrelen als losgelaten kleuters rond het zwembad. De wind duwt een aantal letterlijk over het randje. Pushen is nooit goed. Ze drijven heel even en zinken naar de bodem.
Degene die ontkomen, vliegen met hun papieren bladeren de heuvels in of verblijven nog wat onder de ligbedden tot ook zij verdwijnen tussen de olijf- en sinaasappelbomen. De wereld lonkt.
De eerste krekel schraapt zijn vleugels langs elkaar. De rest van zijn soortgenoten volgt. Het geluid zwelt aan, het startsein voor de zwaluwen die opstijgen, weg uit de decibellen. Hoger en hoger. Hun silhouetten zichtbaar tegen het licht van de zon.
De temperatuur stijgt met de minuut. Gelukkig geeft de Bougainvillea in al haar trotse pracht voldoende schaduw. Straks duik ik haar verzonken schatten op en leg ze te drogen in de zon. Een dagelijks ritueel. Evenals het loslaten van de bloemen. Want ook morgen zal ze dat weer doen. Met het grootste vertrouwen.
Daar kan ik nog es iets van leren.
Leave a comment