Beter zwijgen
Het meisje opent de kamerdeur.
‘Deze. En drie maanden later…’, ze loopt met grote passen naar de deur ertegenover en opent ook die, ‘verhuist de onderhuurder naar deze kamer.’ Ze stapt opzij zodat ik kan kijken.
Beide ruimtes hebben een hoog plafond. Allebei een hoogslaper waar je beter niet uitvalt. Een kamer met een raam uitkijkend op een blinde muur. Een kamer met aan raamzijde een enorme volière met kwetteren vogels. ‘Die vogels.. die blijven’, licht ze toe. ‘Het is de bedoeling dat die na drie maanden nog fladderen.’ Ze glimlacht om haar eigen grap.
Ze toont me de keuken, tussen de kamers in. Een ranzig hok, met pannen opgestapeld, afwas wachtend op een sopje. Om de pitten van het gasfornuis is aluminiumfolie gedrapeerd waar eten van dagen eerder dan gisteren nog op opgehoopt ligt.
Ze leunt tegen de muur van de gang die tot aan het plafond beschreven is met namen en met telefoonnummers. Het verlengsnoer van de telefoon ligt als een onwillig hoopje in de hoek. ‘Bellen mag maximaal 20 minuten. De tikker houdt het bij.’
We gaan terug naar de overige bewoners van dit huis die op ons wachten tot de korte bezichtiging is afgelopen. Het staat er blauw van de rook, een van hen speelt wat gitaar in de hoek.
‘En? vraagt de jongen die zo uit een Kameleonboek weggelopen lijkt – of maak ik een onbewuste associatie door zijn Friese accent?
‘Ja, prachtig. Ik doe het.’ Ze kijken me allemaal verbijsterd aan.
‘Je doet het?’
‘Ja ik huur de kamers, allebei. Drie maanden de een. Drie maanden de ander.’
Ze zwijgen, blikken schieten over en weer.
Dan grijpt het meisje mijn hand beet. ‘Nou fantastisch!’ zegt ze. ‘Dan zien we je in september!’ De rest mompelt wat.
Bij de voordeur buigt ze naar me toe. ‘Wat een geweldige tactiek’, fluistert ze, ‘hospiteren heb ik altijd al ongelooflijk stom gevonden. Ik ga het voortaan net als jij doen. Sodemieter op met dat neppe gedoe.’
Ze lacht. Ik lach mee.
Zal ik opbiechten dat ik geen idee had dat ik kwam solliciteren naar de kamers? Het meisje wenst me een goede terugreis en sluit de deur.
Ik slik de woorden in. Soms kun je beter zwijgen.
Leave a comment