Geheim
Ze staat stil en rommelt wat. Ik kan niet zien wat ze doet. Dan draait ze zich om en gooit iets achter zich.
Propjes papier.
De wind pakt ze meteen op en speelt ermee. Het meisje ziet me en loopt snel verder. Ze kijkt steeds achterom. De propjes volgen haar op de voet, cirkelen in de luchtstroom.
Steeds sneller en sneller loopt ze, maar het weggegooide papier haalt haar bijna in.
Is het een slecht cijfer dat verfrommeld werd voor het thuis gezien kon worden? Is het een afwijzing van die jongen waar ze al zo’n tijd aan denken moest? Is het een briefje van de meester, haar ouders vragend naar school te komen?
Ze kijkt steeds achterom naar mij en naar dat wat ze niet meer bij zich wil dragen. De propjes liggen nu stil. Nog een paar passen en ik kan mijn voet erop zetten zodat ze niet verder vliegen.
Het meisje kijkt nog een keer achter zich en dan – alsof ik haar straffen zal – holt ze met grote passen een straat in. Ik houd intussen het afval in mijn hand.
Ik zal het weggooien in de vuilnisbak, zonder te weten wat erop staat.
Sommige geheimen moet je niet willen weten.
Leave a comment