Stappen vooruit
Terwijl ik zit te rommelen met IT-zaken, me hoofdschuddend afvraag waarom alles zo ingewikkeld moet, ontdek ik dat ik haar ben geworden.
Er bestaan ergere dingen.
Niemand heeft me in mijn eerste arbeidsjaren meer geleerd dan zij. Niet alleen over het vak. Ook over grotere dingen die ik, laat ik compleet eerlijk zijn, toen niet altijd begreep.
Sommige mensen blijven tegen je praten, zelfs als ze niet meer leven. Zij doet dat regelmatig. En elke keer zeg ik haar: Oh…bedoelde je dat.
Het zijn de lessen die nu pas ertoe doen.
Twintig jaar geleden is het dat ze stierf. Vlak ervoor feliciteerde ze me met een nieuwe baan. Wel zei ze nog: denk ook na over een eigen bureau. Neem stappen vooruit!
Ik lachte om deze ironie. Stappen vooruit? Als er iemand was die in een ander tijdperk leefde en in mijn beleving niet naar voren stapte, dan was zij het. Ze weigerde te werken met een computer die ze consequent een doos noemde. Tegen haar scherm rustte een schilderij. Haar toetsenbord was de fysieke inbox voor de stapel papieren die ze nog moest doornemen.
Ze tikte mailtjes en briefings uit op papier, op een typmachine. Elektrisch. Dat wel.
Ik vond haar op leeftijd. Niet vooruitstrevend. En tegelijkertijd bewonderde ik haar mateloos.
Vandaag rekende ik uit dat ze pas 59 was toen ze stierf.
59.
Als ik mijn ogen sluit zie ik haar rondscharrelen over de afdeling. Haar mailtjes persoonlijk rondbrengend.
Ik klik in mezelf pratend nogmaals op herstart en voel haar naast me zitten. Haar leesbril op het puntje van haar neus. Een stapel papieren op schoot. Hoofdschuddend kijkt ze naar mijn scherm.
Ik schud driftig met haar mee.
Leave a comment