Spieren vergeten nooit
Niemand ziet me. Ik houd de stoel vast. Strek mijn tenen uit.
Ik kan het nog.
bras allongés
tendu arreté
1e positie, 2e positie, 5e positie…
Demi-plié
Battement
Développé
Moest ik thuisblijven om te ontdekken dat spieren nimmer vergeten?
Na mijn vijftiende vertikte ik het om nog klassiek ballet te doen. Blessures hielden me van een droom af. Dus waarom dan nog mezelf boos maken met dansen?
Ik stopte.
Ik dans nog beetje rond een step op de sportschool. En ballet werd om naar te kijken, altijd met heimwee.
Tot ik vorig jaar een 76-jarige ballerina interviewde. ‘Pak het weer op’, zei ze me. Ze danste door de zaal. Ik was betoverd en beloofde erover na te denken. In mijn herinnering hadden we beiden tranen.
Dans alsof niemand je ziet. Never stop dancing!
Vanaf de eerste dagen thuis moeten blijven, houd ik me aan deze mantra’s. En dans ik met een geweldige balletdocente op afstand.
En met mijn 34 jaar jongere ik.
We weten de namen nog. De bewegingen. We vloeken soms. We lachen ook.
En mijn hoofd leg ik weer op mijn knieën.
Zomaar.
Met een beetje mazzel dans ik na deze crisis zo de deur uit.
Leave a comment