Uit 't Copy van Clason

Rare dagen

Ik vind de grijze vlammen in mijn haar best te doen. Misschien komt dat ook omdat de zon schijnt. Of omdat er ergere dingen zijn dan grijzer worden.

Want zo vanzelfsprekend is dat niet meer.

Het blijkt overigens dat mijn haren net zo snel groeien als de hangplantjes die ik aan het begin van het moeten thuisblijven kocht.

Zo let je op dingen waar je voorheen nooit aandacht voor had.

Hier in de straat komen mensen ietwat meer uit hun huizen. Nu eens niet om te klussen, schuren en boren. Ze maken een praatje, op meer dan anderhalve meter afstand overigens. Luidkeels overbruggen ze de meters.

‘Rare dagen zijn het!’

‘Hè?’

‘Raar!’

‘Ja!’

Uitgepraat. De kinderen van deze straat slalommen ertussendoor. Spelen the floor is lava met de weinige mensen die ze tegenkomen. Niet aanraken. Niet in de buurt komen. Jongere broertjes of zusjes worden gillend door hen net op tijd bij niet-huisgenoten weggetrokken.

Voor mijn deur zit een kat. Waarschijnlijk gevlucht voor zoveel rumoer in zijn huis. Vlinders dagen hem onbedoeld uit, hij kijkt er alleen maar naar.

Het middaguur is voorbij. Kinderen gaan morrend terug naar hun onlinelessen. Volwassenen sluiten deuren en de wereld weer even buiten.

De kat rekt zich uit, wandelt naar het midden van de straat en gaat er liggen.

Dat kan makkelijk. Alle ruimte.

Totdat de lessen voorbij zijn  Of tot het eerstvolgende busje van PostNL.

Als je goed luistert kun je hem horen spinnen.

Heel zachtjes.