Kleurinvestering
Zwart.
Daar begon het in 1971 mee. Daarna witblond, blond, donkerblond, bruin, rood, bijna zwart, kastanjebruin, chocoladebruin.
En nu ben ik de kleur bijster.
Het is tijd voor een functioneringsgesprek met C., al zes jaar mijn kapper.
C. heeft roze haar. Of blauw. Soms zilver. Maar vandaag is haar haar fuchsiaroze. Ik ben dol op C. Ze tovert mijn grijs weg.
Dat trucje wordt steeds moeizamer vol te houden. Ze staat achter me en kijkt via de spiegel in mijn ogen.
‘Je moet of elke drie weken kleuren. Of je moet blond.’
‘Moet, moet…’ begin ik mopperend.
C. is onverbiddelijk. ‘Je gaat failliet.’
Klopt.
‘Je haar valt van je hoofd.’
Klopt ook.
‘Je bent 48, bijna 49, en dan zijn veel mensen grijs.’
Ja, ja.
‘En ik weet dat je blond niet leuk vindt, maar eventueel gooien we er nog es wat lowlights door.’
Ik aarzel.
‘Je gaat failliet en het wordt tijd dat je in dingen investeert die het waard zijn om in te investeren.’
C. moet haast wel een kind van mijn boekhouder zijn.
Blonder maakt ze me. Eindveertigblond.
En zo verander ik stap voor stap weer in de peuter die ik ooit was.
Inclusief een nee-fase. Maar goed, dat is een ander kenmerk van deze leeftijd.
Leave a comment