Uit 't Copy van Clason

Niet alleen aan de buitenkant

De foto is 25 jaar oud. Een kwart eeuw. We zitten op de hogeschool. Praten. Wachten op college? Ik weet het niet meer. Ik herken drie gezichten van de vier.

Ze appt me: ‘Ik dacht dat we nooit ouder werden, maar daar denk ik na deze foto toch anders over.’ Ze stuurt er een hysterische smiley bij. Ook als eind veertiger blijf je plakplaatjes gebruiken.

25 jaar gingen voorbij. Ja, we werden ouder, grijzer, meer getekend.

Niet alleen aan de buitenkant van ons zijn.

Een paar weken terug zocht ik foto’s voor een verjaring, de maanden ervoor voor een afscheid. Ik ontdekte tijdens de zoektocht dat ik een hoop gezichten nooit meer kan fotograferen.

Omdat ze er niet meer zijn.

Steeds meer foto’s zijn herinneringen zonder vervolg.

Voordat ik dit beeld weer opruim, zie ik nog dat we 25 jaar geleden de pakjes sigaretten paraat hielden zoals dat nu een telefoon is geworden. Ongezonder, maar wel socialer.

Ik mis het praten en hangen op stoelen. Het op de bonnefooi naar elkaar toe fietsen. Het niet alles weten omdat social media nog niet bestonden.

Welja, nu klink ik zelfs oud.

Renate Dorrestein schreef ooit: ‘Het ingewikkelde is dat je zelf maar ten dele ervaart dat je ouder wordt. Een deel van mij is nog altijd 12 en zit te wachten op het rinkelen van de bel van de ijscoman, of op de komst van de dorpsfanfare op een zomeravond. Dat zou niemand denken die mij in mijn huidige vorm ziet. Die denkt onomwonden: middelbare muts.’

Over 25 jaar word ik volgende maand 74. Ik wens dat ik dan nog verrast ontdek dat ik ouder werd.

En ook dan app ik hen: Zie ons hier nu eens, 50 jaar terug!

Ik hoop dat ze allebei antwoorden.