Reader’s high
Terwijl ik oefende in hardlopen, bedacht ik me dat ik een leesschema moest opstellen. Als bij rennen trainen helpt, waarom dan bij lezen ook niet? Om de dag zou ik een paar minuten letters tot me nemen. Elke dag wat minuten meer. Tot lezen weer lukte.
Tot ik weer las zoals ik dat als kind deed: totaal weg van de wereld, in het verhaal gedoken en niets meer om je heen horen of zien.
Met je ogen over de bladzijden rennen.
Dus maakte ik een schema, want het was toch van de gekke dat als je zoveel van letters houdt, je nauwelijks nog leest.
Het schema volgde ik braaf op. Ik las steeds wat langer. Wat meer. En net als bij het hardlopen, waar je trots op social media kunt laten zien waar je helemaal naartoe bent gesjokt, pardon, gerend, kun je ook opscheppen over het aantal gelezen boeken. Dat deed (en doe) ik via de app Goodreads. En, oh halleluja, ik kon daar meedoen aan een reading challenge.
Een wedstrijdje met mezelf. De uitdaging? 52 boeken lezen in een jaar.
De warming-up van januari werd al snel een heuse mini-marathon. Ik hoefde op den duur niet eens meer tijden bij te houden, laat staan mezelf ernstig toe te spreken. Ik verdween tussen de woorden, zonk in het boek, las staand bij het koken, terwijl anderen televisie keken, ik las in de trein en in bed.
Ik lachte hardop. Walgde mee met de hoofdpersoon. Liet tranen lopen. Werd boos. Of was vertederd. Mijn fantasie gaf alle karakters een uiterlijk, een stem. En als de laatste bladzijde was gelezen, was ik opgelucht of teleurgesteld. Afhankelijk van hoe fijn of niet fijn ik het boek had gevonden.
Ik zie de finish al in zicht. Bijna 52 boeken las ik uit. En ik wil alleen maar meer. En meer.
Op naar de reader’s high.
Leave a comment