Poep
Het heeft geregend. Een geluk bij een ongeluk. Was ik daarnet nog in de weer met papieren zakdoekjes, nu zie ik overal regenplassen waar ik doorheen kan waden.
Ik pak elke plas onderweg naar de bushalte. Bij de halte is mijn sneaker doorweekt en nagenoeg schoon. De diepe plas voor de halte moet het laatste beetje hondenpoep verwijderen. Niet dat ik nog iets zie, maar ik neem liever het zekere voor het onzekere.
Ik stap de stoep af en waad als een zomerse strandwandelaar door de zee die nu een regenplas is.
‘Mama… mag ik ook?’
Ik stop met waden.
‘Mama…mag ik ook? Wat die mevrouw doet?’
Ik stap zo onopvallend mogelijk op de stoep.
Achter me staat een meisje dat aan de mouw van haar moeder trekt.
‘Mmmmh?’ zegt haar moeder terwijl ze op haar scherm kijkt.
‘Mama, mag ik ook door de plas stampen?’
De moeder kijkt geërgerd naar het kind. ‘Nee natuurlijk!’
Het meisje haalt met een nijdig gebaar haar hand door haar krullen.
‘Zij deed dat net ook!’
De moeder kijkt snel even naar me en ook achter me.
‘Niet zo gek doen’, mompelt ze.
Ik kijk verontschuldigend naar het meisje, maar dat stelt ze niet op prijs. Ze leunt tegen haar moeder en kijkt naar de regenplas waar zij niet in mag stampen.
Niet eerlijk.
Leave a comment