Vederlicht
In dit vervoermiddel reizen de passagiers samen met hun telefoon.
Behalve zij. Zij zit kaarsrecht met haar handtas op haar schoot. De kleurige sjaal maakt ze iets losser. De verwarming staat aan, extra warmte is overbodig.
Ze kijkt naar buiten en ziet de ganzen hun wonderlijke V vliegen. Ze ziet de kater sluipen door de nu nog kale takken van de heg. Ze ziet de kinderen achter elkaar aan rennen op het schoolplein.
En ze ziet de mensen wachtend bij de haltes. Hun hoofden immer gebogen naar hun scherm. Als de bus stopt, kijken ze op en stappen snel in. Dan is hun omgeving wederom onzichtbaar.
Niet voor haar.
Ze ziet de glazenwasser, de pratende vrouwen met volle boodschappentassen. De eenzame vogel aan de oranje hemel. Ze ziet de oude man schuifelen richting de Lidl. Ze ziet twee zwanen met hun snavels wroetend in de aarde.
En als deze korte reis bijna ten einde is, ziet ze de ogen van het kind in de buggy tegenover haar. Ze begroeten elkaar. De vrouw en het kind. Hun ogen praten woorden.
Zag jij dat ook..?
Ja, dat zag ik ook.
De bus komt tot stilstand. Mensen stappen uit, gehaast.
Zij is dat allerminst. Ze neemt de tijd om haar sjaal beter om te slaan en wandelt voor me uit.
Rustig, kin omhoog, vederlicht.
Dat gebeurt als je kijkt.
Leave a comment