Stenen golven
De stoep golft. Dat zou me niet moeten verbazen. Ik woon immers op herwonnen land. Nu, na 15 jaar, veranderen de stoepen en straten in de rimpels van de zee.
Eist het water ondergronds langzaamaan het land weer op?
De tegels klimmen hoger en hoger, om bij de drempels van de voordeuren aan te spoelen. Daar tussen thuis en buiten zakken ze in de aarde weg.
Dieper en dieper.
Die tegels werden door mensenhanden neergelegd. Door machines in het zand getrild. Ze maakten de overgang van de hal naar de buitenwereld gemakkelijker. Tegenwoordig stappen de bewoners iedere stap, iedere week, centimeters lager de regen in.
Of de zon.
Ik word ingehaald door een dertiger met in zijn hand een koffie-to-go, aan zijn voet een voetbal.
Hij tikt de bal van links naar rechts, slalomt om de lantaarnpaal. De bal rolt onvoorspelbare richtingen op. Dat ligt niet aan zijn balbeheersing, dat doen de stenen golven.
Hij haalt een echtpaar in. Ze kijken heel even op, maar zijn niet verrast. De man die jongen wil zijn, neemt een slok koffie en schopt de bal niet al te hard tegen een voordeur.
Hij steekt de huissleutel in het slot, opent de deur en de voetbal rolt naar binnen.
Eigen goal. Zo makkelijk gaat dat hier.
Leave a comment