Constante factor
De honden weten dat het tijd is. Stuk voor stuk kijken ze naar het meisje achter de bar. Ze rommelt nog wat, haalt een lapje over de tap. Ze bukt zich en pakt de trommel.
De honden gaan staan en kwispelen voorzichtig.
Op haar gemak wandelt het meisje van tafel naar tafel. Maakt een praatje met een gast en deelt een snack uit aan de bijbehorende hond.
Het is geen uniek traktatiemoment, ze doet dit elke ochtend. Dat weet ik, want ik logeer al een paar dagen in dit strandhotel waarin een eigen getij de dag bepaalt.
In de vroege ochtend arriveren de strandwandelaars met hun viervoeters. Na half 10, en de traktatie, verdwijnen de honden en komen er kleine kinderen met hun begeleiders voor in de plaats. Tegen 11 uur verschijnen de dassen en mantelpakken. De dragers van deze kledingstukken beginnen met koppen koffie en eindigen vrijwel altijd met een uitgebreide lunch. Deze middag is er bingo. Gisteren oefende het koor. Vanavond komen de muzikanten want elke donderdag is er een jamsessie.
Ik ben de constante factor in het geheel. De spelers op het toneel wisselen.
Ik niet.
Ik verander enkel van tafel en doe dat in nauw overleg met de bardienst. Want zolang je meedeint op het ritme, mag je hier heel de dag zitten. Al drink je maar een kopje koffie of duik je elke avond ladderzat je hotelkamer in. Dat maakt niet uit. Als je maar niet tegen de stroom ingaat en nu en dan van tafel wisselt.
De honden kijken verlangend naar buiten. Ze weten dat het meisje niet meer terugkeert met de trommel. De eerste peuter zwalkt zoals alleen peuters dat kunnen aan de hand van haar moeder naar binnen.
Ik verhuis naar de tafel bij het raam, stop oortjes in mijn oren en schrijf.
Nog een paar uur voor de bingo begint.
Leave a comment