Stroomstoring
‘Een tosti dan?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Kan ook niet.’ Hij kijkt om zich heen. Nu de koelkast niet zoemt en de automatische luchtventilatie ermee is opgehouden, valt me pas op hoe stil het in huis is. Zelfs buiten leek het zo-even stiller.
Elektriciteit maakt meer geluid dan ik dacht.
‘Wat moet ik nou doen.’ Hij trekt een draadje uit zijn sok, zucht diep en slaat zijn armen troostend om zichzelf heen.
‘Hé mam! Zal ik wat voor je spelen?’ Hij staat op, schopt wat tegen een niet-bestaande bal en pakt dan zijn gitaar. Ik kruip op de bank en sla een deken om mijn schouders. Stadsverwarming is ook afhankelijk van energie. Hij speelt ‘Altijd is Kortjakje ziek’. Wel een keer of 30. Als hij klaar is, springt hij op mijn buik en slaat de deken over ons beiden heen.
We praten. Over school. Over welk nut deodorant heeft. Hij vraagt of ik me niet doodverveelde in mijn pubertijdperk zonder elektriciteit. Oh, was dat er wel toen al? We lachen en doen een woordspelletje. En we verzinnen wat heel erg is als er geen elektriciteit is. ‘Als je nu vast zit in de lift’, vindt hij, en kruipt in mijn hals. Ons praten wordt steeds trager.
We schrikken van de koffieautomaat die plotseling driftig spoelt en van een droge klik van de ventilatie. ‘Yes! Ik kan gamen!’ roept hij blij en gooit de deken van ons af. Met twee treden tegelijk rent hij naar boven. Ook mijn telefoon doet het weer, berichtjes komen met zachte piepjes binnen.
Zo’n stroomstoring is de ultieme ontwrichting van de maatschappij, dat was net al in het klein te zien na afloop van de voetbalwedstrijd. De meeste telefoons hielden ermee op en een persoon hield de van de wereld afgesneden aanwezigen op de hoogte, tot ook zijn telefoon niks meer deed. Verkeerslichten werkten niet, mensen waarschuwden elkaar. Een automatische deur werd door een paar jongens met de hand geopend en mensen deelden slokken koffie uit die ze meebrachten in een roze thermoskan.
Ontwrichting in het klein. En tegelijkertijd een beetje meer samen, zo kun je wel stellen dat geen stroom ons dichter bij een ander mens brengt.
Net als ik net dichter was bij een ander. En wat voor eentje.
Af en toe geen elektriciteit. Een uurtje of twee. Om weer te weten waar je wél energie in steken moet. Wel de liften mijden, er zijn grenzen natuurlijk.
@10am
Lehti Paul says...
Jaaa, af en toe de hoofdschakelaar uitzetten! Dat geeft op den duur wellicht ook wat variatie op Kortjakje (ik prees vanmorgen mijn zeventienjarige die bewust zijn kapotte smartphone niet heeft vervangen. Dat is alleen een beetje lastig met pizzabezorgen. Maar nu gaat hij gewoon elke dag een half uurtje de wijk verkennen. En anders vraagt ie de weg. Ook gezellig. Hij zou een perfecte postbode zijn.)