Uit 't Copy van Clason

Het verwijt

Ik denk vaak dat als ik iets negeer, dat het dan vanzelf wel weer goed komt.

Zo negeer ik al een lange tijd een almaar heviger borrelend gootsteenputje. Elke keer als ik iets omspoel of mijn handen was, pruttelt uit de onzichtbare buizen een verwijt.

‘Ja, hallo, hiero! Hier hoor je het begin van een rioolprobleem. Wat? Je negeert dat? Zeg! Een probleem had dit niet hoeven zijn als jij je aan de wijze raad had gehouden. Die raad dat je geen vetten en oliën zou doorspoelen. En wat dacht je van de koffiedrab? De rijstkorrels? De halve sperziebonen enzovoort, enzovoort?’

Ik droog mijn handen af en kijk naar het water dat langzaam verdwijnt. Een laatste vloek uit het putje, meer een boer, en het gevaar is geweken.

Voor even dan. Ik denk dat negeren niet meer helpen zal dus zoek ik behalve een ontstopper ook maar alvast het nummer op van die twee mannen die hier al vaker zijn gekomen om geld te verdienen aan mijn slechte rioolbeleid. De laatste keer was het een toiletblok. De keer daarvoor te veel vet.

De prijs kan mee- of tegenvallen. Hangt af van de opstopping, verstopping. Ze sluiten een soort stofzuiger op het systeem aan, draaien kranen open en dicht, en floep. De boel doet het weer.

Ik zet de ontstopper als dreigement naast de wasbak. Ik spoel een appel en het putje zwijgt.

Kijk. Negeren met wat hulp kan ook. Ik draai me om en neem een hap. Achter me klinkt een zachte, borrelende berisping.

Nooit te vroeg juichen. Nooit.