De dames van de dinsdag
Lopendebandwerk. Stap, stap, stap….almaar sneller, ritmischer. De muur komt echter niet dichterbij, ondanks de meters die passeren.
De vrouwen voor me kan ik hierdoor niet inhalen. Hun fysieke inspanning brengt ook hen geen centimeter dichter naar de muur. Naar waar dan ook. Hun fietsen blijven op dezelfde plek.
Ze zijn luidruchtig vandaag, deze vrouwen, allemaal in verschillende tinten roze gekleed. Dresscode of toeval? Ze fietsen ieder in een eigen tempo. Omdat ze ietwat gebogen zitten, kan ik hun lijven door de shirts heen zien. De een graatmager. De ander voller, ronder.
Hun leeftijd ligt tussen de 70 en 85. Dat weet ik zeker, want ze roepen hun behaalde jaren regelmatig naar elkaar: ‘Ben ik daar 75 voor geworden?’ ‘Ach broekie, wacht maar tot je 82 bent!’
Ik houd een beetje van ze. Deze dames van de dinsdag. Ze zijn er elke week en kleuren mijn ochtend hier zo rennend een stukje mooier. Roze, vandaag letterlijk.
Hun fietstocht is ten einde. Met z’n tweeën helpen ze de middelste dame om af te stappen. Ze geven haar de wandelstok aan die tegen de muur stond te wachten. Slaan de handdoek om haar schouders en lopen dan al roepend, mopperend en lachend naar de hoek van de fitnesszaal.
De dames van de dinsdag tonen me onbedoeld een toekomst met een roze randje. Rooskleurig.
Ja, ik houd een beetje van ze.
Leave a comment