Uit 't Copy van Clason

De handkus

Op het perron schuifel ik met veel mensen richting de roltrap. De rij wordt smaller. We moeten de trap op en er zijn haastige reizigers die wat beginnen te duwen. Ik probeer niet te veel na te denken over deze massa mensen die nu geen kant meer op kan behalve naar boven, want dat ga ik nu bijna.

Als de oudere dame voor me nu eindelijk maar eens die stap durft te zetten…

En dat lijkt er voorlopig niet op. Ze aarzelt, ze kijkt achter zich, haar donkere ogen schieten over de hoofden. Mensen worden ongeduldig en duwen nu harder in mijn rug.

Een jongen, witte blouse, kaalgeschoren hoofd, schiet de roltrap op. In een flits pakt ze zijn arm met beide handen en neemt de stap. De jongen wankelt even door het extra gewicht. Hij houdt zich staande en kijkt verrast naar deze roltrapliftster.

De vrouw praat tegen hem in haar taal. Het klinkt verontschuldigend, gespannen en ze houdt hem nog steeds vast. Met zijn linkerhand haalt hij haar handen van zijn bovenarm. Maar hij laat haar niet los. Hij zegt iets tegen haar. Ze wrijft over haar ogen.

Bijna zijn we boven en de jongen houdt nog steeds haar hand vast. Hij helpt haar de stap te nemen als we van de roltrap moeten.

Ze nemen een pas naar de zijkant waar de vrouw haar vrije hand op zijn wang legt. De jongen brengt de ander naar zijn lippen en kust de rug van haar hand.

Ze is niet verbaasd. De handkus lijkt gepast. Bijna alsof ze niet anders is gewend. Hij laat haar los en ze gaan ieder een eigen kant op.

Heel even kijkt hij nog over zijn schouder. Ze ziet het niet.