Bitterballen
‘Hoe groot is een kleine portie?’ vraag ik. De jongen kijkt net iets boven mijn haargrens. Iemand aankijken is soms moeilijk. ‘6 stuks, mevrouw.’ Ik twijfel niet meer. Hij noteert de bestelling.
Een tafel verder schuift een vrouw haar stoel wat van de tafel af. Haar tafelgenoot belt met iemand. Zijn zonnebril weerspiegelt de blauwe lucht. Ze schuift nog verder weg.
Tegenover me zitten twee meisjes. Ze giechelen en maken selfies. Aan hun voeten ligt een golden retriever, zijn poten zijn zanderig, evenals zijn blonde vacht.
Samen zijn we de enige klandizie van deze strandtent. Oh en de oudere dame, iets verderop. Ze leest en vecht met de zeewind die haar bladzijden almaar voor haar wil omslaan.
‘De bitterballen.’ De jongen van zo-even zet het schaaltje voor me op tafel. ‘Sorry, de kleinste portie is 10 stuks.’ Voor ik iets kan zeggen, loopt hij weg.
10 bitterballen, voor mij alleen. De vrouw, nog steeds weggeschoven van de man, glimlacht naar me. ‘Ze zijn lekker hoor!’ zegt ze aanmoedigend en wijst naar de lege schaal op haar eigen tafel. ‘Wil je er nog een?’ vraag ik en houd haar het schaaltje voor. Ze twijfelt geen moment.
9 ballen. Dat gaat de goede kant op. De telefonerende man slaat af maar de meisjes niet. Nu nog de dame.
Ze kijkt me verstoord aan als ik voor haar sta. ‘Wilt u een bitterbal, mevrouw?’ vraag ik. Ze lijkt nauwelijks verrast en kiest een exemplaar. Ik groet en draai me om.
‘Serveerster! Wacht eens even!’ De dame wenkt me terug en ik hoor de meisjes lachen. ‘Ik wil mijn ballen mét mosterd!’ zegt ze luid. En dan zachter: ‘Je was zo snel weg. Je doet dit zeker nog niet zo lang.’ Ze duwt de bitterbal vrijwel helemaal in de mosterd. Ik aarzel, maar ga dan terug naar mijn plek.
6 bitterballen. Als ik er zelf een eet, zie ik de oude dame naar me kijken. Ze schudt haar hoofd. De serveerster aan de bitterballen, zie je haar denken. En wijn! Dat komt nooit goed.
Ik proost stiekem op haar. Ze moest eens weten.
Leave a comment