Achterop
Hoelang is het geleden dat ik achter op een bagagerek sprong? Ik kan het me niet herinneren. Mijn benen aan de linkerkant van de fiets, mijn haren om mijn oren.
Nee, ik weet het niet meer.
Mijn fietsster fietste al een tijdje niet meer. Ze slingert nu en dan. Achter ons roept de ander dat ik beter op haar voorrek kan meeliften. Maar er is geen tijd voor een wissel.
Want we fietsen verder, passeren plekken waar we ooit samen waren. We lachen om oude verhalen die als blije koeien uit de sloot worden getakeld.
Daar komen we wonderbaarlijk altijd weer bij uit, bij oude verhalen. Na alle nieuwtjes, goed en slecht, dalen we langzaam af naar vroeger. Toen en toen. En weet je nog.
Zelfs als je zo ver uit elkaar woont, tref je elkaar elke keer opnieuw op die vertrouwde plek in een gedeeld geheugen.
Ze rijdt de busbaan op, racet, studenten roepen naar ons: ‘Voorzichtig!’ We lachen, is het zo lang geleden dat wij 19 waren? Waarom voelt dat niet zo?
De buschauffeur heeft maling aan ons geroep en vertrekt. Ik mis de bus.
Ze springt van de fiets. ‘Ik breng je niet naar huis!’ Het is een twijfelend statement, bovendien staat de volgende bus al te wachten. Ik omhels de beide vrouwen.
Als ik in de bus zit, blazen we nog kussen door de lucht. Dan fietsen ze weg.
Nee, we zijn geen 19 meer. We weten het verdomde goed. Maar waarom voelt het dan niet zo?
@12pm
Miek says...
Love you too