Strepen
‘Ik zette een streep door mijn verleden. Maar moest er ook een door mijn toekomst zetten.’
Ze roert in haar kopje. We kijken allebei naar de door de lepel ronddraaiende koffie. Als ze stopt met roeren blijft de vloeistof bewegen.
‘Dus aan weerszijden van mijn leven heb ik dingen doorgestreept. Meer in het heden kun je niet zijn.’
Ze neemt een slok.
‘Wist je dat mensen in de jij-vorm praten als ze proberen wat afstand van hun woorden te nemen?’ Ik schud mijn hoofd. ‘Dat deed ik net. Ik had ook kunnen zeggen: meer in het heden kan IK niet zijn. Maar JE zeggen voelt prettiger.’
Ik begrijp haar. Denk ik.
‘En weet je, doorstrepen is zoiets onzinnigs. Door er een fictieve, dikke viltstift bij te pakken en simpelweg het weg te krassen, heb je het juist gemarkeerd voor het leven. Onderstreept in plaats van gewist.’
We zwijgen.
‘Geen verleden. Geen toekomst. Hier en nu.’ Ze zucht. Ik slik tranen weg.
Ze gaat resoluut rechter zitten.
‘Dus: niet strepen. Nooit. Is zonde van de horizon. En nooit luisteren naar sombere, filosoferende, oude wijven’, grijnst ze, ‘geef mij je koekje maar.’
‘Mooi niet’, zeg ik.
Ze lacht. En god, wat kan ze dat toch goed.
Leave a comment