Mona Lisa
Is ze echt? Of een etalagepop? Ik verzit om beter te kunnen kijken.
Ja. Het meisje is echt. Wel staat ze dood- en doodstil. Ze staart voor zich uit. Om haar heen zijn flesjes, zakken chips, tijdschriften en chocoladenrepen uitgestald. Deze kiosk is haar glazen omhulsel op dit oude perron. Meedogenloos transparant, want we kunnen haar van alle kanten zien. De mensen in de trein hier tegenover die naar Zwitserland vertrekken. En wij, de passagiers richting de andere kant van deze grote stad.
Ze beweegt nog steeds niet. Geen klanten vragen haar aandacht. Ook hoeven producten blijkbaar niet worden aangevuld. Haar handen liggen op de balie. Ze heeft een glimlach. Maar dat zie je alleen als je heel goed kijkt.
Mensen rennen voorbij om de treinen te halen, net op tijd voor het fluitsignaal. Ze zien niet dat in de glazen omlijsting een Mona Lisa van vlees en bloed huist. Ze spoeden zich naar hun volgende bestemming. Kinderen worden aan armpjes meegetrokken. Koffers belanden nog net op tijd in de bagagerekken.
Ook mijn trein glijdt langzaam langs het perron. Weg van haar. Weg van het levende standbeeld.
Ik draai me nog een keertje om en zie hoe ze alsnog beweegt. Ze masseert haar nekwervels met haar linkerhand.
Over een paar minuten komt de volgende trein. Nieuw publiek.
Ze is er klaar voor.
Leave a comment