Met een reden
‘Ken je dat? Dat je om je heen kijkt en denkt: Is dit het nou. Is dit het leven?’
De vragensteller kijkt zijn vriend aan. Die stopt met rekken en strekken, bukt zich en heft twee kleine maar zware halters. Als antwoord haalt hij zijn schouders op, zijn gezicht vertrekt. Door het gewicht of door de vraag. Dat weet niemand.
De man gaat naast zijn vriend zitten. Ze kijken elkaar nu in de spiegel aan. In spiegelbeeld kun je ook praten.
‘Ik bedoel. Ik ben natuurlijk de vijftig ruimschoots gepasseerd. Jij nog lang niet. Maar echt… er komt een moment en dan kijk je naar jezelf alsof je naar een film kijkt. Geloof me jongen. Zo gaat het dan.’
De vriend gromt iets terug. Hij heeft zwaardere gewichten gepakt en praten is nu echt niet meer te doen.
Dat kan de man eigenlijk weinig schelen. Hij staart naar zichzelf. Heel even rolt hij zijn spieren en bekijkt ze zonder bewondering. Het is meer een vaststelling: ja, ze zijn er nog.
‘Weet je. Je moet niet te lang nadenken over bepaalde keuzes. Mijn pa zei dat. Niet almaar terugkijken. Spijt is zonde van je tijd. Hij zei dat als je zeventig bent je weet dat alles met een reden is gebeurd.’
Nog steeds is zijn vriend niet spraakzaam.
‘En als je denkt: had ik maar, had ik maar…almaar dat denkt. Dan komt er een tijd dat je…’ Zijn vriend onderbreekt hem: ‘Dat je een puinhoop van je leven maakt.’
‘Oh’, zegt de man bedremmeld.
‘Ja gast’, zegt zijn vriend die nu ook tegen zichzelf praat in de spiegel, ‘en voor puinhopen heb je spierkracht nodig.’
Hij duwt een halter in de handen van de man. ‘Hiero. Net zo zwaar als het leven zelf.’ Hij lacht erbij.
De man gaat staan en heft het leven boven zijn hoofd. Hij lacht niet. Nog niet.
Dat is nu echt niet te doen.
Leave a comment