De yoghurt
De yoghurt is weg. En het fruit. Ook de koeken liggen niet waar ze de vorige keer lagen.
Ik ben van slag.
Want deze vijf minuten zijn van seconde tot seconde volgepland en besproken. Een zoektocht past daar niet in.
‘Waar is de yoghurt?’ vraag ik. Mijn stem klinkt al weken alsof ik elke moment in huilen kan uitbarsten. Dat komt door astma. Maar dat weet de man niet.
Hij komt dan ook met geschrokken gezicht achter de toonbank vandaan en loopt voor me uit. ‘Ik heb alle ontbijtjes bij elkaar gezet.’ Hij klinkt trots, maar dat gevoel verandert zichtbaar als hij mijn blik ziet. ‘Vond het een goede plek…maar..eh..’ mompelt hij. Hij friemelt aan zijn das. Ik open de vitrine en moet op mijn tenen staan om de yoghurt te kunnen pakken.
‘Oh.. lukt het.. ik..tja..’ Hij schraapt zijn keel en kucht. Hij sluit de glazen deur van de vitrine als ik klaar ben en loopt terug naar zijn plek achter de kassa.
‘Anders nog?’ Hij kijkt me niet aan. Ik schud mijn hoofd.
‘Ik vond het een goede plek’, zegt hij nog een keertje. Ik heb zin om te oogrollen, maar doe dat niet. Ik ben geen 14 meer.
‘Ik ben een beetje uit mijn humeur’, mompel ik. Hij veegt wat denkbeeldige kruimels weg. ‘Dat kan gebeuren.’
Bij de deur bots ik bijna tegen de declamerende zwerver op. ‘Ja sorry hè’ roept hij me achterna. ‘Maar mevrouw, u had het kunnen weten! Ik sta altijd op deze plek!’
Komt door de yoghurt, wil ik hem zeggen. Maar die seconden heb ik niet over.
Volgende keer misschien.
Leave a comment