Te erg
Ze groet niet terug, trekt alleen haar wenkbrauwen op. Een goede morgen is het duidelijk niet. Ik stel de zadelhoogte in en fiets naast haar naar nergens.
Ik voer het tempo iets op. Zij buigt zich voorover. Haar fiets krijgt op zijn donder. Ze hijgt, steunt, vloekt binnensmonds.
Onze statische fietsen staan op een rij opgesteld. Voor ons een televisiescherm. Ik vergat mijn oortjes dus kijk ik naar het scherm waar een jongen in beeld is. Max, 19 jaar, staat eronder. En Max moet een woord raden. Naast hem leidt een mooie presentatrice hem vakkundig af. Hij raadt het eerste woord. Tweede woord. Derde woord.
De vrouw naast me fietst haar fiets bijna stampend de grond in. Max raadt nog steeds het een na het andere woord.
Dan verandert er ineens iets. Ik zie zijn ogen vergroten, hij staart, hakkelt. Zelden zag ik zo mooi een black-out ontstaan. De presentatrice moedigt hem aan, maar hij is compleet de weg kwijt. Het woord staat nu bijna volledig op het scherm. Alleen de letter T mist nog.
Max zwijgt.
‘ZEG HET!’ brult dan de vrouw naast me naar het scherm. ‘DIT IS TE ERG!’ JE WEET HET! DIT IS ONGELOOFLIJK, WAT ERG!’ Ze fietst staand.
‘Ach’, vind ik het nodig te zeggen, ‘hij is wat zenuwachtig.’
Ik had beter kunnen zwijgen.
‘Zenuwachtig?? Te erg voor woorden! Doe dan niet mee aan een televisieprogramma!’ Max vindt dat intussen zelf ook. Hoofdschuddend lijkt hij het commentaar van de fietsende kijkster te horen.
De aftiteling rolt door het beeld. De vrouw hijgt en piept. ‘Sukkel’, mompelt ze. Ik weet niet zeker of ze het tegen de fiets of Max heeft.
Of tegen mij. Ook dat zou zomaar kunnen.
Leave a comment