Altijd en altijd
Als de bus optrekt haalt hij diep adem. Hij heeft me iets te vertellen, dat weet ik voor de woorden er zijn.
‘Mam. Ik moet met je praten.’
Ik knik naar hem, denk ondertussen of ik wel weet welke halte we straks moeten uitstappen.
‘Mama? Luister je?’
Onze rollen lijken verwisseld. Ik het kind. Hij de volwassene. Dat verwart me iets, dus ik knik naar hem. Aanmoedigend, moederlijk, hoop ik.
‘Mam. Ik weet dat je me het liefste voor altijd en altijd bij je zou willen hebben. Maar…dat kan niet. Je moet me ook mijn leven laten leiden. Me wat meer vrijheid geven.’
Ik slik. Dit gaat over alleen logeren bijna drie provincies verderop. Hij kijkt me nadenkend aan.
‘Had jij dat nooit bij je eigen ouders? Dat je wist dat je iets moest en kon doen, maar dat zij dachten: mooi niet, je bent nog te jong?’
Ja, maar dat ga ik niet aan zijn tienjarige neus hangen. Dus ik wacht nog even met antwoorden, haal wat laf mijn schouders op.
‘Mam?’ Hij begint nu bijna te huilen. Ik vertrouw mijn stem ook niet helemaal daarom trek ik hem naar me toe.
‘Ja. Ik luister naar je’, zeg ik in zijn haar. Hij ruikt heel in de verte naar de baby die hij ooit was. ‘Ik luister. En ik denk nu na.’
De bus rijdt verder. Hij blijft tegen me aan zitten, ik voel hem wat ontspannen. ‘Echt? Denk je erover na?’ ‘Ja’, zeg ik. ‘Dat doe ik.’
Altijd en altijd bij me hebben, denk ik. Kan het maar.
Leave a comment