Ademtocht
Iedere keer als hij diep uitademt, voel ik dat op mijn gezicht. Het maakt me misselijk. Hij doet het namelijk vaak en vol overgave. De koptelefoon op zijn hoofd moet de reden zijn dat hij totaal niet doorheeft dat hij als een windmachine zijn longinhoud de coupé inblaast. Mijn haar beweegt zelfs.
Genoeg heb ik ervan, dus ik kijk hem streng aan. Misschien helpt dat. Hij heeft het niet door. Ik blijf kijken. Eindelijk.. hij voelt mijn ogen. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Hij ook, en hij blaast opnieuw een diepe zucht mijn kant op. Ik strijk mijn lok met een geërgerd gebaar uit mijn ogen. Hij kijkt wat verschrikt en staart dan snel naar buiten.
Zijn ademtocht weerkaatst nu tegen het glas. Zou hij zo blijven zitten? Voor de zekerheid pak ik het boek uit mijn tas en houd het als een windscherm voor mijn gezicht. Nog vier keer zal deze trein op een station stoppen.
Ik hoop zo dat hij bijna thuis is.
Leave a comment